Klik in de betreffende bouwstof om meer te weten te komen over de symptomen bij een tekort aan bepaalde bouwstoffen.
Vitamine A • Vitamine B1 • Vitamine B2 • Vitamine B3 • Vitamine B5 • Vitamine B6 • Biotine • Vitamine B11 • Choline• Vitamine B12 • Inositol • PABA • Vitamine C • Vitamine D • Vitamine E • Vitamine K

5.7 Moe zijn hoort niet bij het leven
Het lijkt er zo langzamerhand bij te horen: moe zijn. Iedereen is moe. We hebben te hard gewerkt, teveel gedaan, tekort geslapen. Opeens denken we dat moe zijn bij het leven hoort. Dat slaat natuurlijk nergens op. Je wordt moe omdat het lichaam niet krijgt wat het nodig heeft. Het sap is weggevloeid, de fut is eruit. Je wordt ook moe omdat je dingen doet die je niet leuk vindt, bent waar je niet hoort te zijn en omgaat met mensen die je niet mag.

Dat veroorzaakt stress en verdrijft de sappigheid, gewoon omdat je geestelijk en lichamelijk verzuurt. Zodra jij je realiseert dat vermoeidheid niet bij het leven hoort, kun je ingrijpen. Dan kun je het levenssap terugbrengen, situaties vermijden die je uitputten en voeding laten staan die je moe maakt, zoals suikers, zout, transvetzuren en junkfood. Houd jezelf niet langer voor de gek dat moe zijn bij het leven hoort: je kunt er iets aan doen.

Mijn eigen ervaring met de leverkuur of de oliekuur, zoals deze ook genoemd wordt. (Engels: the liverflush)
Ik was 34 en net terug in Nederland na onze sabbatical van twee jaar. We waren ‘verlicht’ en liepen met ons hoofd in de wolken. Heerlijk was het. We hadden in mooie gebieden gewoond en kozen ervoor om in Nederland ook mooi te gaan wonen, in de natuur, ver van mijn geboortestad Amsterdam. Het was 1981 en Nederland verkeerde in een economische crisis. Ons geld was inmiddels bijna op; we hadden alles gebruikt voor leuke dingen, dus er moest weer gewerkt worden. Ondanks de crisis werd ik gelukkig – door mijn achtergrond bij de KLM – toch razendsnel aangenomen als secretaresse bij de overheid. Een goede baan met geweldige kansen. Het plaatje leek weer compleet. Totdat ik ontdekte dat ik helemaal niet op mijn plaats was in deze omgeving. Om negen uur ’s morgens keek ik op de klok of het niet al vijf uur was. De minuten kropen voorbij. Was dat nu omdat ik geen zin had om te werken? Nee, ik wist van mijzelf dat ik een harde werker was, dat was het dus niet. Wat was het dan wel? Ik ging kwakkelen, was steeds een beetje ziek en ging vaak naar de huisarts. Ik weet nog dat een vervanger van mijn huisarts mijn klachten aanhoorde en zei: “U komt bij mij over als een labiele vrouw.” Kwaad was ik: ík labiel? Die man is gek! Maar ik voelde mij inderdaad niet zoals normaal; ik was doodongelukkig. Het ene kwaaltje was nog niet weg of het volgende dook alweer op. Ik was regelmatig verkouden, kreeg er nog een longontsteking bij en bleef hier uiteindelijk mee doorlopen. Ik wilde niet moeilijk doen en voor een – dacht ik – flutkuchje thuisblijven van mijn werk. Het ging van kwaad tot erger en op een dag kon ik bijna niet meer lopen. Voetje voor voetje, stapje voor stapje en daarna was ik kapot. Ik kon niet meer. Mijn man moest me ondersteunen want ik kon niet op mijn benen blijven staan. Wij hadden nog geen internet dus ik kon niet even surfen en zoeken naar een mogelijke oplossing.

Seintje van boven
Op een dag las ik in het weekblad Viva een artikel van een huisarts die zei: “Als ik mensen krijg met vage klachten, stuur ik hen eerst naar huis om een oliekuur te doen.” Mijn interesse was gewekt. Ik las het verhaal en dacht: “Dit is iets voor mij.” De arts vertelde dat 90% van de mensen galsteentjes bij zich dragen die in de galblaas achterblijven. Deze galsteentjes zijn producten van cholesterol en afvalstoffen en ontstaan voornamelijk door stress. Ik ging met het artikel naar de dokter en hij gaf zijn toestemming. Hij zei: “Je bent een gezonde vrouw, baat het niet, dan schaadt het niet.” Ik ging er meteen mee aan de slag. Eerst werden de darmen gereinigd, die moesten namelijk helemaal schoon zijn. Vervolgens dronk ik een heel glas koudgeperste olie van de eerstepersing, steeds met kleine slokjes. Daarna ging ik liggen op mijn rechterzij, de kant van de lever en de galblaas. Ik werd natuurlijk kotsmisselijk, maar dat kon me niets schelen. Eindelijk kon ik iets doen en die misselijkheid hoorde er gewoon even bij. Ik ben gaan slapen en toen ik wakker werd, moest ik vanzelfsprekend meteen naar de wc. Die olie was erin gegaan en moest er ook weer uit. Ik geloofde mijn ogen niet. Ladingen groene steentjes met de omvang van grote kappertjes en de kleur van groene paprika. Honderden waren het er. Mijn misselijkheid was over. Ik at de eerste uren nog niet, want daar heb je echt geen zin in na zoiets. Ik voelde me wel super. De vermoeidheid was weg, ik voelde me vrij, kon weer alles en had vooral overal zin in. Dit was voor mij het ei van Columbus. Ik was de Viva zo dankbaar voor het plaatsen van dit artikel.

Galstenen
Wat was hier nu eigenlijk aan de hand? De galsteentjes hadden zich gevormd door de constante stress en een gevoel van onbehagen, omdat ik op een plek was waar ik niet thuishoorde. Dat lag niet aan de mensen, het lag aan mij; ík hoorde er niet thuis. Dat maakte mij letterlijk ziek. Mijn man adviseerde me om de KLM weer eens te bellen. Hij wist wel dat daar mijn hart lag. Ik nam contact op, maar mijn terugkeer bleek niet eenvoudig te regelen. Er was een personeelsstop ingesteld vanwege de economische crisis en bovendien nam KLM in principe geen mensen terug die waren weggegaan. Ik heb toch doorgezet en belde steeds weer. Op een dag vroegen zij mij zelf of ik terug wilde komen. Ik kon per direct beginnen. Dat hoefden ze geen twee keer te zeggen; we gingen bij wijze van spreken dezelfde avond nog. Natuurlijk moesten wij eerst even wat zaken afhandelen en afronden. Op mijn werk begrepen ze het wel. Ze wisten dat mijn hart er niet lag en dat dit verder niet aan hen lag. Mijn energie gedijde gewoon niet op die plek. Dus: zo snel mogelijk terug naar Amsterdam. Ik ging overigens een flinke stap terug in salaris, maar dat deerde me niet. Geld is niet belangrijk als het om je geluk gaat. Ik straalde, het spatte ervan af de eerste dag dat ik weer het KLM gebouw binnenstapte. Ik was thuis en voelde me weer op en top. Hier lag mijn energie. Ik heb een lange weg afgelegd met veel vallen en opstaan, maar dat geeft niet. Daar word je alleen maar sterker en wijzer van. Had ik de oliekuur toen niet gedaan, dan was ik waarschijnlijk altijd aan het kwakkelen gebleven en dan had ik vermoedelijk nu met grotere galstenen rondgelopen. Misschien had ik nog wel allerlei andere kwalen erbij gehad.

Van nare ervaringen leer je en groei je.
Deze zogenaamde negatieve ervaringen hebben mijn leven verrijkt. Ik heb ontdekt dat moeheid NIET bij het leven hoort. Door een combinatie van factoren – zelf veranderingen aanbrengen in je situatie, bijdragen aan je gezondheid door geen genoegen te nemen met je kwalen, goede (geen ziekmakende) voeding te eten, stress te vermijden en stappen te nemen – kun je het lot een handje helpen om optimaal levensgeluk te bereiken. Zo kom je tot een leven in overeenstemming met je ziel. Vanuit je passie volgt vanzelf je power.


Neem het lot in eigen hand!

Bovenstaande informatie komt uit het boek: Passie en Power - leven met hart en ziel van Lifestyle Coach - Marjo Horn Hoofdstuk 8.5 Doelen bereiken, grenzen verleggen

Klik hier voor meer informatie.

* Aanbevolen boeken: 'Welke vitamines doen het voor mij?' met alle voedingsmiddelen die goed zijn voor een optimale leverfunctie via www.topkuur.nl
En ook de Ongelooflijke Lever - En Galblaaszuivering van Andreas H. Moritz en in het boek De Kleine Dokter van Alfred Vogel staat de oliekuur beschreven.

Lever- en galblaaszuivering - Klik hier om te bestellen